وانکس که تو را بار دهد، بار تو اوست...

... وانکس که تو را بی تو کند یار تو است (مولانا)

دو سه یادداشت قبل تر رو می خونم. دهم آبان نوشته بودمش. بخش اولش رو.
حالا بعد از پنجاه روز که برمی گردم و اون احساسات مبهمی رو که گوشه ایش رو تو اون خطوط گذاشته بودم مرور می کنم، می بینم چقدر ماجرا متفاوت هست حالا. اون گنگی و بی تفاوتی و دلسردی رفته. جاش چی نشسته؟ فقط خدا می دونه... حتی خودم هم سر در نمیارم!